Een groene peper minder, daẏā karē

10 mei 2018 - Kolkata, India

Na een avontuurlijke rit van A naar B (Amsterdam to Bengal), zijn Lisa en ik veilig aangekomen bij Jana Sanskriti.

In het overstap moment van Terminal 3 naar Terminal 1 in Delhi, was het nog maar de vraag of we het vliegtuig naar Kolkata gingen halen.
Er zat namelijk iets in mijn backpack wat onmogelijk mee kon. Ik werd meegenomen naar de 'backstage' van het vliegveld. Het ondergrondse koffersysteem. In een kamertje achteraf moest ik met 5 mannen om mij heen de tas openmaken.
Dat duurde even: mijn allerliefstevriendje had voor mijn vertrek de touwtjes aan mijn travlebag (een hoes om je tas zodat hij niet bewerkt wordt in het vliegtuig/veld) goed vastgeknoopt zodat ze niet slingerden.
"Lady, hurry up. Your plain is going." Dat klopte. Over vijf minuten zou het vliegtuig gaan....
Wat zat er in de tas wat echt niet mee kon?
Een aanstekert. 
Ik dacht 'handig' zo'n aansteker mee voor je weet maar nooit. 
"Two in your bag in the middle. Hurry up." 
Uiteindelijk heb ik er slechts 1 kunnen vinden, werden mijn spullen afgepakt en werd ik .... 'gemotiveerd' naar het vliegtuig te gaan. "Lady, two minutes left. hurry up. Not time!"
Gehaald.
Lisa stond -heelfijn!- nog op me te wachten bij gate-balie.
Snel hophop in de rode bus die ons zou brengen naar het vliegtuig. Nee, toch de andere bus! Huphuphup!

Kolkata was 2 uur vliegen van Delhi af. De grootste cumulus wolken lieten het vliegtuig slalommend door de lucht gaan. 
Zou het zo hard regenen daar beneden?

Het bordje 'Jana Sanskriti' leidde ons naar de chauffeur die ons op bestemming zou brengen. 

...De weg.
Het idee is dat mensen links rijden. In de praktijk rijden ze overal waar een lege plek te vinden is. Dit gaat gepaard met een hoop getoeter en lef. 
Een prima theater oefening als je het mij vraagt: "Fill the empty spaces." hoor ik mijn docenten zeggen.
Misschien iets minder veilig, maar ze zijn hier wel scherp!
In slaap vallen is niet te permitteren. (behalve buschauffeurs.)
Fietsers, karren, auto's bussen, voetgangers, koeien, alles loopt door elkaar in de wijken van Kolkata. 

We arriveerden rond 10:30. Wat voor ons voelde als al een lange dag, was voor de meesten in het Sanskriti Centrum de dag net begonnen. Het ontbijt was voorzien van groente, rijst, dhal en peper. Groene peper. Chai thee met Melk werd ons vriendelijk aangeboden.
De lunch evengoed: "Burn, baby burn, dinner inferno."
Water help niet. Melk was er niet. Rijst werkte niet. Het enige wat we konden doen was met verbazing verder eten en denken aan ademhalingsoefeningen. 
"Is it good?"
"Very spicy. We only use salt in Holland. But, we'll get used to it!"
De gewoonte om met je handen te eten voelt nog gek. Elke keer als ik een prakje maak met vingers en rijst, hoor ik mama zeggen "Niet met je eten spelen, jonge dame!" 
Sorry mam. Het moet echt even...

Ook is er een ander eetritme uiteraard. 
Ontbijt: 9:00-10:30
Lunch: 14:00
Murri: 18:00 (een soort rijstchips met donkere kikkererwten)
Dinner: 21:30-23:00

We worden deze stage begeleid door een lieve vrouw die ons meer lijkt te begrijpen dan anderen in het gebouw. 
Ze wil graag met en van ons leren over educatie. We zijn uitgenodigd hierover te denken en langs scholen te gaan. 
Volgende week is de eerste field-visit. Een week lang intern in een basisschool. 
Een strak schema voor de komende tien weken zal zich langzamerhand verzamelen in ervaringen. 

(Voor het slapengaan toch nog een aansteker gevonden. Het waren er dus toch twee! Gelukkig kon het vliegtuig gewoon vliegen... )

Ashchee!
Ebahr Bhāla dina.





 

1 Reactie

  1. Jozet:
    18 mei 2018
    Je schrijft zo leuk...en herkenbaar met handen eten is daar een kunstje wat snel went 🤗 in veel meer landen doen ze dat....wij zijn gek..trouwens wie zei altijd iets over mijn pikken uit de pan?...😎 fijn die vrouw! 🌻