Als je koekjes eet met mieren, kan je zwemmen.

Donderdag 14 juni 2018 | 16:43 | 37 graden. 

Deze week zijn we begonnen met de workshop. Om dit abstracte begrip van meer inhoud te voorzien zal ik je kort uitleggen wat er gaande is.

kort:
Een week lang theater maken met kinderen uit de buurt van Badu. Ze maken zelf het stuk en wij begeleiden ze het proces door. Zaterdagavond vindt het optreden plaats voor alle aanwezigen van JS en de mensen uit de buurt. Spannend!

lang:
Elke zaterdag geven Lisa en ik een korte theaterworkshop van twee tot drie, aan de kinderen in de omgeving van Badu.
Badu is een klein dorp wat grenst aan de buitenwijk van Kolkata. 
Als je er 's morgens vroeg om vijf uur een wandeling maakt, zijn de meeste mensen al  op of aan het werk. 
De mensen worden bewaakt door de gidsen van de stad. De straathonden. Al worden ze niet zoals in Nederland als familielid gezien, maken ze het goed en krijgen ze hun dagelijks portie groente en rijst. Net als de mensen eigenlijk. 

In de zaterdagmiddag-workshop proberen we spelenderwijs theaterbegrippen zoals tempo, hoogtes, emoties, lichaamstaal, beeldtaal en contrast levend te maken. 
Samen met een JS-member kunnen we de lessen vertolken en zo goed in contact blijven met de groep. 
De uitdaging zat hem niet in de taal, als wel in de individuele geschiedenis die de kinderen met zich mee slepen waardoor ze elk willekeurig moment onverwacht uit de hoek kunnen komen. 
Begrijpen zullen we het nooit en dat proberen we dan ook niet. Wat we wel doen is er mee leren omgaan. 
Natuurlijk zijn er soms momenten waarbij je als bewust begriploze toeschouwer je vraagtekens kan hebben. Ook zo'n moment vraagt om flexibiliteit en rust. De creativiteit als docent wordt wel op de proef gesteld en dat is eigenlijk heel prettig. 

De theatergroep nu bestaat uit 15 meiden en 1 jongen. 
Deze groep krijgt op elke zaterdag en zondag (voordat wij er waren) dansles van Pratyhusua. Hier leren ze gedisciplineerd werken in leeftijdsgroepen. 
Zoals ieder van ons, bouwen ook Lisa en ik verder op schouders van reuzen.
De groep is slim, vaardig en gedreven. Ik vind het echt heel tof om met ze te werken. Tijdens de lessen dagen we ze uit tot het reflecteren op ervaringen tijdens de les. Ze zijn niet gewend om het woord te krijgen. Ze zijn niet gewend om serieus genomen te worden door een ouder persoon of ruimte te krijgen voor hun eigen idee of visie. Hiervoor willen we alle tijd door na elke oefening in een kring te reflecteren op het gevoel, de handeling, wat werkte en wat er nog nodig was om oefeningen te verbeteren.
Ook krijgt iedereen een compliment na een idee, een handeling, een voorgespeelde scene een manier van uiten, doorzettingsvermogen tijdens een oefening of het eindeloos willen repeteren... en meer.  Dit lijkt misschien vanzelfsprekend maar dat is het hier niet. Daarom is het voor ons belangrijk daar bewust van te zijn.
Ze geven aan waar ze moeite mee hebben en willen succes behalen. Zoals teamwork. Na twee dagen in de ochtend vertrouwensoefeningen te hebben gedaan, gaat het steeds beter. Volgens ons, en volgens hen ook. 'Maar er we moeten niet verslappen.' Op de derde dag wilde ze zelfs geen pauze meer. 

Waar ik Nederland meer moeite leek te hebben om de afstand tussen de leerling en docent menselijk te houden, lijkt hier vanzelf te gaan. 
Ze respecteren wie je bent als mens en weten dat er veel van je te leren valt. 
De balans tussen plezier en serieus werken lijkt goed uit te pakken. Hopelijk neem ik dit ook mee terug...

Het net geboren theatergezelschap maakt een voorstelling over een droom.
De droom van Dia, die vijf jaar oud is en de sterren van de hemel speelt.
Ze wordt mentaal gedragen door de groep (10 - 15 jaar oud) die het koorwerk doet.
Om het concurrentiebeleid in de groep te reduceren, leek Dia als hoofdpersoon inzetten ons een slimme zet.


Wordt vervolgd...