Field Visit 2, Digambarpur

Maandag, 4 juni.

Al bijna een maand geleden renden Lisa en ik hier de trap op om zo de muggen zo snel mogelijk te ontwijken. Inmiddels zijn ze aan ons gewend, wij aan hen. Een tijdelijke wapenstilstand lijkt afgedwongen. De overeenkomst lijkt gesloten: zolang wij deet opsmeren, is de regel ‘geen aanval op de trap.’ Echter, als wij dit vergeten, hebben zij cart blanche en verandert de trap op het speelveld van Levend Stratego. Je als een andere identiteit voordoen dan op je kaartje staat en zo snel mogelijk naar de overkant zien te komen. De uitdaging is dus om te doen alsof je deet op hebt, ook al ben je het vergeten. De muggen zullen misschien denken dat het wel zo is. Net als het gedrag van de Bom in Levend Stratego. Pure bluf. De spanning stijgt onder een meedogenloos zwijgen.  En kunnen we gewoon rustig de trap op lopen. 

           In Digambarpur kennen de muggen deze overeenkomst niet. Ik turf de muggenbeten nu op 123. Elf prikken erbij, dat valt mee. Hopen dat er geen virus ‘steek’proef-positief tussen zit. Vanuit de trein konden we met een autocar, klemgezeten, een uur rijden naar het dorp om daarover te stappen op de benenwagen. In de trein zijn gemengde- en vrouwen coupés. 

           Wij, daar gezeten, namen deel aan het gekakel van alle moederlijke figuren om ons heen. Als er geen plaats was, op de banken of de vloer, zorgde elke vrouw wel voor een plekje daar tussenin. De enige mannen die je er kon zien waren ‘de mannen met koopwaar’, gerelateerd aan vraag en aanbod van de vrouwen hier. Ze liepen moeizaam door de meute heen zonder te struikelen over de sari’s, tassen of lichamen. Eten werd uitgedeeld en onze uitstraling werd bewonderd. Het blijft me verbazen hoe de Bengaalse vrouwen zichzelf wegcijferen bij het aantonen van het verschil van de huidskleur. Zij zijn opgegroeid met het idee dat een blanke huid voor schoonheid staat. Ze smeren crèmes om de huid lichter te maken. Je kan ervan uitgaan dat vrouwen met een donkere huid ‘dark skinned’in minder goede levensomstandigheden verkeren dan vrouwen met een hele lichte huid. Wij Nederlanders, kunnen daarentegen crèmes kopen om onze huid bruiner te maken. Want je ziet er gezonder, rijker en sexy uit als je huid gebruind is. Het is zelf een hobby: “Even bronzen...” Op internet staat het vol met “Vijf tips om je benen gebruind de lente in te gaan.”
https://vrouw.nl/artikel/elke-dag-mooi/23789/rokjesdag-bruine-benen-in-5-eenvoudige-stappen 

Een vreemde gewaarwording. 
Ik besloot bij de eerste huidconfrontatie de vrouwen uit te leggen dat kleur van de huid een functie heeft en geen waardeoordeel is.Ik studeer geen biologie en ik weet eigenlijk niks van huid af maar ik kan me zoiets voorstellen. En misschien is het pretentieus maar ik leg liever het gesprek van mijn ‘mooie’ huid liever aan banden zodat ze begrijpen dat we allebei mensen zijn. Toch kunnen ze het niet geloven dat ik echt zeg dat ik vind dat Indiase vrouwen sterkere vrouwen zijn en veel mooier, dat ik hen benijd en ik mezelf zie als een kwetsbaar object die zich in moet smeren om niet te verbranden, niets weet van kruiden, wilde planten en overlevingsmethodes in families en ga zo maar door. ‘Je insmeren om je huid wit te houden?’ ‘Nee, om me te beschermen tegen de zon. Dat zouden jullie ook moeten doen! Anders word je huid ziek…’ ‘Die is toch al niks waard… Jij bent mooi!’ 
Een veeg onder mijn kin en een ‘Khub Sundar’ (Heel mooi), geeft aan ze niet van gedachte veranderd zijn. 
Ik geef niet op.

 In Digambarpur leven wat meer mensen dan in het vorige dorp. Het vervoersmiddel is de bekende motor-car. Een driewieler motorfiets met een grote zitplank achterop van hout. Het lijkt een beetje op een ijscokar maar dan opgevoerd, beter bestand tegen ongelijke wegen en zonder ijs. 
De theatergroep waar wij mogen kijken deze week is een van de vrouwenteams van Jana Sanskriti (JS).
De spelers verzamelen zich op de motor-car en hobbelen over de losliggende bakstenen naar de plaats waar ze decor en spel uitstallen. 
Met grote megaphones laten ze liederen klinken van bekende dichters en zangers om zo aandacht te trekken voor de performance. 
Langzaam verzamelen zich mannen vrouwen en kinderen rondom het decor.
Het stuk begint.

De dagen erna waren niet alle performances doorgegaan. De wolken vullen zich met donderende gedichten die zich uiten in een hoop water. Het regenseizoen is begonnen. Ongelukken door gladde wegen en slecht zicht gebeuren. Zo heeft een team member van een van de vrouwenteams haar been gebroken.
Door de juiste balans van regen en zonneschijn, kun je je voorstellen dat het hier nog al aan de groene kant is. Gras groeit razendsnel wat een goede schuilplek is voor allerlei dieren. Waaronder slangen. Deze slangen zijn niet goed zichtbaar voor spelende kinderen en vormen een levensgevaarlijk risico. Omdat er geen ziekenhuis in de buurt is, sterven kinderen aan de slangenbeet. 
Door alle regen zijn ook de rieten daken en de muren van klei niet altijd sterk genoeg. Tijdens een fietstocht naar een meeting bij studenten, zag ik een dak wat ingestort was. Een grote baal met stro lag verspreid over de weg. Iedereen die hiervan op de hoogte was, wisselde een betekenisvolle blik uit. Dit is een ramp.

De families hier leven in allerlei verschillende woningen die zelf gemaakt zijn. Elk huis is een verrassingspakket als je er nog niet bent geweest. 
Lisa en ik waren te gast bij een aantal gezinnen van JS leden die in Digambarpur woonden. Bij de een stond het bed pal naast de deur, bij de ander woonden familie en schoonfamilie onder een dag, gescheiden door muurtjes van klei en stro. Sommige huizen hadden een villa-achtig oppervlak, andere huizen slechts een paar vierkante meter om in te koken en te slapen.
Het is hier gebruikelijk om thee te krijgen als je te gast bent. In Nederland drinken we meestal koffie, al wordt thee wel aangeboden. Maar omdat het te veel tijd kost voor de gast-heer/vrouw, besluiten we soms ook om niets te nemen bij ontvangst. Of ja, 'een glaasje water alsjeblieft.' 'Dat kan! Daar hebben we genoeg van!' is het verwachtte antwoord.
Maar dat is Nederland. Water is hier schaarser dan thee. Of nee, er wordt makkelijker voor thee gekozen. 
Het drinkwater van de locale bevolking komt rechtstreeks uit een pomp die water opvoert van onder de grond. 
Dit water is kostbaar.
   Na een modderige fietstocht naar de locale markt, was de fiets helemaal vies. Toen ik besloot deze schoon te maken met water, kon dit alleen met regenwater of met water uit de badkamer. Pompwater was in ieder geval zonde. 
Wat mij aan het denken zette. Is het water waarmee ik douche en mijn tanden poets dan eigenlijk minder gezond dan het pompwater...?
Volgens JS leden kunnen we het pompwater gewoon drinken.
Maar een stemmetje in mijn achterhoofd vraagt steeds aan mijn maag of die het aan zou kunnen. Besluiteloos haalt mijn maag zijn schouders op. 
Tot nu toe ging het altijd goed met het water drinken. Voor vertrek van het tweede veldbezoek begaf het waterfilter het in Badu waar wij onze flessen driemaal daags vullen. Dit had een iets minder gezellige afloop op het toilet. Of, nou je, voor het toilet in kwestie was het des te gezelliger. We bleven per bezoek iets langer zitten dan gebruikelijk. 
Door de buikkrampen aten we weinig. Het gezin waar we verbleven kon amper met ons communiceren en begreep echt niet waarom we de vismoten en chili's lieten liggen. 
Kobitadi, een JS member van het core team in Badu, woonachtig in Digambarpur, schoot ons te hulp. Ze wist precies wat we nodig hadden en de volgende dag ging alles weer helemaal pico bello. 

We sliepen met Kobitadi in de Mukta Mancha (openlucht theater) die in 1997 gebouwd was door JS en dorpelingen om hen van Forum theater te voorzien. 
Nu worden er workshops gegeven aan kinderen, vrouwen en andere belangstellenden. 

In dit dorp hebben ze de alternatieve fietstas bedacht. En ik vind het geweldig. De fietsen hier hadden al mijn liefdesovertuiging gekregen, maarde tassen zijn fenomenaal.
Het is een tas die aan de stang van de herenfiets hangt. Als driehoek tas aan de open driehoek van de stangen van de fiets zogezegd. 
Zo handig!
Dus, zo Hollands als ik mag zijn, heb ik er een geconfiskeerd. Een wit, paars, groen gestreepte. 

Naast alle bezoeken moet er ook een hoop gelezen worden. Lezen, schrijven, spreken, lesgegeven worden en theater worden gemaakt!
Elke zaterdag geven we les aan de kinderen van Badu en volgende week mogen we een hele week met ze aan de slag om een theaterstuk te maken. 
Dat wordt leuk!

Wordt vervolgd...